Ben aslında bir ömür umuduma güvenerek ve yaslanarak yaşamış bir kadınım.

Yarın daha iyi olacak duygusu hayatımın özel temeliydi her zaman.

Bazen o sabahtan hiç bir şey beklemesem de içim haykırarak yarın daha güzel olacak diyor bana.

İnanmışım ben de içimdeki o sese, yarınlara olan umuduma. Yine de inanmak istiyorum bütün varlığımla.

Dilerim ki, benim için olmasa bile çaresizliği tadan başkaları için yarın güzel olsun. Nasıl olsa yarın var.

Belki de hiç bir zaman bu mevzuya dokunmayacaktım.

Çünkü yazarken kendi kabullenemediklerimi, incinmiş gururumu, paramparça olmuş vücudumun kırıntıları içinde çaresizliğimi kabul etmiş oluyorum.

Oysa hiç bir zaman bu itirafta bulunmadım.

İnatla ben kanser değilim dedim.

Çırpındıkça daha derine battım.

Beynim olanları kabul etmezken, benim kabullenerek bir karar vermem lazımdı.

Ölüm denen acı gerçek herkesin kapısını çalacak.

Bunun için değil endişem.

Endişem benimle aynı kaderi paylaşan ve aynî çaresizlik içinde çırpınan binlerce insan için.

Tıbbın her gün ilerlediğine şahit oluyoruz.

İmkanı yok insanlığı ilgilendiren Kanser'in ilacı bulunmasın.

Diyorlar ki, yaratılışın en acımasızı insandır ama ben bu deyimi kabul etmiyorum.

Yaratılışın en çaresizidir insan.

Yeter çaresizlerin üzerinden elde ettikleriniz.

Derdimize çare üretin.

Elinizi vicdanınıza koyun, açın bu sırrın kapılarını!

Gösterin insanlara derdinin ilacını, izin vermeyin gencecik hayatların kanser girdabında çaresizce can vermesine.

Ben iyi kötü yaşadım.

Bir ömrün gurubundayım.

Ama isterim ki, sesim duyulsun.

Son nefesimi versem bile ruhum huzur bulsun.