Sürünüze Bereket

“Kendi kabul işaretlerimizin yargılama

metotlarına göre işaretlenecek olsak;

biz başkaları için hüküm verirken nasıl bir

yol izliyorsak...

Bizimle ilğili de aynı yöntemlerle hükümler

verilecek olsa...

Sonuçta nasıl karneler ortaya çıkardı?

Biz, bizsek.

Biz, olmayanlar kim?

Say babam say, bitmez.

O zaman saymaya da gerek yok.

İyi de sen istediğin kadar gerek yok de...

Sayan, saymaya devam ediyor...

Velhasıl kelam; garipliğin garabetinde bir

iştigaliyet devam edip gidiyor.

Bunlar...

Onlar...

Şunlar...

O, neden!

Bu, neden!

Şu, neden!

Hal böyle olunca, dogrusu var,hakikati yok.

Hakikati var, dogrusu yok.

Adına gerçeklik denilen,” işaretlemede”

kendince herkes bir kurgunun resmi ile

oyalanmakta...

Gereğinden fazla önemsenen işaretlemelerle...

Iskalananların özü bizi ne yapıyor?

Bunu düşünmeye de gerek yok.

Anlamın ve soyutun dinamizmi hepimizi hiç

farkında olmadan “soyut resim” sanatçısı yapıp

çıkmışta haberimiz yok.

Öyleyse modern zamanın bulaşıcı söylemiyle

retoriğe devam...

Topu taca atın ve kaçın.

Malum ki; “kem alatla kemalat olmaz.”

Sürünüze bereket.