2017'nin yaz aylarında yayıncım, (Kaynak Yayınlarına bağlı Boyalıkuş Yayınevi) Avrupa edebiyatından yorulmuş, Türk dünyasındaki edebiyata, daha doğrusu Asya edebiyatına ilgim olduğunu bildiği için V. Baku Uluslararası Kitap Fuarı'ndan davetiye geldiğini bildirdi.

Nizamülmülk'ün Öldürülüşü adlı kitabım yeni yayınlanmıştı ve kitabıma çalışırken Azerbaycan tarihini epey okumuş ilgi duymuştum.

28-30 Eylül 2017 tarihindeki fuara önce yayıncımı sonra bütçemi zorlayarak (yayıncımın adı üç tane olduğu için uçak bileti alırken birini unutmuşum biletini iki kez almak zorunda kalmıştım cepten; hiç unutmam) katılmayı başardım. (Üç gün içinde Bakü'de çok önemli şeyler öğrendim, gözlemledim; aramızdaki sorunları ve bunların nasıl çözülebileceği hakkında epey gözlem yaptım. Ancak bunlar bir başka yazının konusu.)

Resmi hiç bir ilişkisi olmadan stand açan tek yayınevi olarak dikkat çektik; sempati topladık. Türkiye'nin Bakü Büyükelçiliği Kültür ve Tanıtma Müşaviri İrfan Çiftçi bu duruma çok duygulanmıştı. Standımıza gelerek iki saat sonra Milli Kütüphane'de bir toplantı olacağını, orada istersek konuşma hakkımızın olduğunu söyledi.

Türkiye'den giden yayınevleriyle (Hepsi İslamcı sağcı bilinen çoğunu tanımadığım yayıncılardı) Azerbaycanlı yayıncıların ve resmi yetkililerin Bakü'nün yeni yapılmış muhteşem Milli Kütüphanesi'ndeki toplantısına Bakülü yazar bir arkadaşımın özel arabasıyla kan ter içinde son anda yetiştim.

Ancak toplantıda Elif Şafak'ın kitaplarının nasıl çevrilip yayınlanabileceği konusunda uzun bir konuşmaya rastlayınca her zamanki patavatsızlığımla söze karıştım ve Elif Şafak'ın Türkiye'de "Türklerin bilinçaltına Ermeni soykırımını işlemesi nedeniyle" (Fransız İstanbul Konsolosunun gerekçeli karar konuşmasında bu sözler kullanılmıştı) Fransız devlet nişanı (O Honorlu filan nişan) aldığını anlattım. Tabi her iki taraf da bu aykırı sese ne diyeceğini şaşırdı.

Ben de, bir başka Türk ülkesine 'Can Azerbaycan'a, kardeşlerimin arasına büyük bir heyecan ve duygu yoğunluğuyla katılmışken epey bir şallak mallak oldum. Türk edebiyat kitaplarının satıldığı tek kitabevinde de üç beş tanımadığım önemsiz yazarın yanında Elif Şafak ve Orhan Pamuk'un kitapları vardı.

(Nitekim Karabağ Savaşı'nda Elif Şafak, Ermenilerin yanında tavrını koydu; Azerbaycan'da kitapları satıştan kaldırıldı; güzelim halk savaşın en sıcak günlerinde protesto ederek görevini yaptı!)

HİLAL KAPLAN - ELİF ŞAFAK

Geçen gün değerli gazeteci dostum Erdem Atay'ın veryansın tv'deki yazısını okuyunca aynı felaketin hâlâ yaşandığını gördüm.

Azerbaycan Cumhuriyeti’nin Ankara Büyükelçisi sayın Hazar İbrahim, Hilal Kaplan'a “Azerbaycan askerinin sahada verdiği savaşın yanı sıra ülkemizin vatan savaşı döneminde haklı davamızı tüm dünyaya duyurmak için medya alanında da bir savaş verdik. Bu savaşımızda yanımızda durarak, gerçekleri olduğu gibi dünya kamuoyuna ulaştırdığınız için size şükranlarımızı sunar, Türkiye Azerbaycan kardeşliğine desteklerinizden ötürü teşekkür ederiz.” diyerek "takdir ve teşekkür" plaketi vermiş! (Ödül alan diğer bir kişi de FETÖ sevgisini yazılarına dökmüş Hadi Özışık'aymış.)

Hilal Kaplan'ın o yıllarda, nasıl her akşam televizyonlarda kendisinin de bir Kürt olduğunu söyleyerek "Açılım süreci" denen Türkiye'yi bitirecek hain planı övdüğünü anımsıyordum da Erdem Atay'ın Ermenilerle ilgili ortaya döktüğü paylaşımlarını anımsamıyordum. 

Hilal Kaplan, o lanet uğursuz yıllarda, -Atay'ın anımsattığı gibi- Türk bayrağının ve Türkiye’nin ismini değiştirmeyi bile teklif etmiş, PKK - FETÖ savunuculuğunun en şımarık en ileri bayraktarı bir kişilikti!

Hanımefendi, Ermeni diasporasına övgüleri, Ermeni televizyonlarıyla düşüp kalkması yetmezmiş gibi,  bir de Azerbaycan "devleti" için haram yiyen demeye cüret etmiş: "Ermeni malları üzerine bina edilmiş bir devletimiz var. Bu kadar haramdan ‘helali hoş’ bir hayat devşirmek imkânsız.”

Siyasetcafe'de "Bir şiirin etkisi ve Azerbaycan'la kültürel ilişkinin önemi" adlı yazımda Azerbaycan Türk halkıyla ilişkilerimizi kültürel alanda temellendirmemiz gerektiğini yazmıştım; şimdi hevesim kaçtı; böyle mi olacaktı!

TÜRK YAZARLAR - BAKÜLÜ YAZARLAR

Türk yazarların gönlü hep Azerbaycan'da Bakü'de olmuştur. Bunun temeli Moskova'dan susamış gibi Bakü'ye gelen Nazım Hikmet'e kadar uzanır. Mektupların kitapların önce Moskova'ya oradan Bakü'ye gittiği yetmişli, seksenli yıllarda, bir çok yazar Bakü'de kitabının, bir yazısının, şiirinin yayınlanması için neler çekmişti. (Bakü'de yetmişli yıllarda Türk yazarları yayınlamak için çabalayan rahmetli Vasif Nesiboğlu'na saygıyı eksik etmeyelim bu arada.)

Hilal Kaplan'ın durumu gerçekten mide bulandırıcı; bu günler için mi diyesi geliyor insanın. 

Böyle bir işten ötürü takdir ve teşekkür gibi şeyler vermeye ne gerek var; hem bu tür hareketler "olay"ın önemini daraltır; binlerce Azerbaycan dostu gazeteci ve yazarı dışlar!

Eğer illa bir şeyler vermeleri gerekirse yalnızca Hilal Kaplangillere filan değil, Karabağ'ın kurtarılması savaşında evinde uyumayan, coşkuyla heyecanla gözyaşıyla savaşı dakika dakika izleyen 80 milyon Türk halkına tek tek takdir ve teşekkür belgesi vermesi gerekirdi!

Hilal Kaplan gibi her devrin rengine bürünen Azerbaycan'a karşı duyguları samimi olmayan bir kişiye bu tertemiz ödül verilir mi?

Karabağ'da işgal edilmiş toprakları için kahramanca savaşmış bir halkın devlet temsilcisi, kime takdir verdiğini hiç araştırmaz mı?  

Biz Türkler maalesef dostu düşmanı ayırmada fazla geniş yürekliyiz. Yüzümüze gülen, yanımıza yumuşak sözlerle yaklaşan herkesin sözüne inanırız; bu şaka değil, imparatorluklar bile batırdık bu yüzden. İki güzel pırıl pırıl parlayan devletimiz var; artık akıllanma, ince eleyip sık dokuma zamanı gelmedi mi?

Biz ki burada dostu düşmanı, Karabağ savaşına tavrına ölçü vurarak belirlemeye başladık!

Ahmet Yıldız