YORULURSUNUZ BAZEN AMA…

Yorulursunuz bazen…

Her şey ağır gelir, size. Günlük yaptığınız işler, yemek, içmek hatta yaşamak bile ağır gelir.

Öyle çabuk da geçmek bilmez bu ağırlık. Hiçbir şey yapmak gelmez, içinizden.

Sabah, yataktan bir türlü kalkamazsınız. Hadi kalktınız diyelim, eşinize çocuğunuza bir “Günaydın!” bile söylemek gelmez içinizden.

Özenmeden üzerinize bir şeyler giyip düşersiniz yollara. Sürüne sürüne, kimseyi görmeden, kalabalığın içinde, yapayalnız olarak işinize ulaşırsınız.

İçinizden “Kendimi odama bir atsam.” diye geçirirsiniz. Odanıza, masanıza sağsalim ulaşıp bütün gün uyuklasam, suratımı asıp hiçbir şey yapmadan otursam dersiniz ama bir türlü, bu emelinize ulaşamazsınız.

İşe başlar başlamaz dosyalar, evraklar, telefonlar, insanlar başınıza üşüşürler. Kendinizi unutur, nefes almaya bile vakit bulamazsınız.

O işe koştur, bunu yap, şunu ara derken bir de bakmışsınız ki üzerinizdeki ağırlık, yorgunluk kaybolmuş, cephedeki asker gibi kanınızın son damlasına kadar savaşmaya başlamışsınız.

Akşam olup mesai bittiği zaman ise aklınız başınıza gelir, sabahki hâliniz ile o anki hâliniz arasındaki farka kendiniz bile inanamazsınız.

Vücut olarak çok yorulmanıza rağmen ruhen dinlenmiş, gençleşmiş olarak işten çıkar, koşar adımlarla evinize ulaşmaya çalışırsınız.

Sabah görmediğiniz insanları fark edip görmeye başlar, her birine selam verip “İyi akşamlar!” dersiniz.

Yaşamaya yeniden başlamışsınızdır.

Aldığınız her nefesle gönül gözünüz açılır ve dünyayı iyi yönden görmeye başlarsınız.

Gelecek günlerin huzuru, mutluluğu, bereketi getireceği düşüncesiyle evinizin kapısını cennet bahçelerine açılan bir kapı gibi açar, sonsuz yaşama sevincinizi evinize ve kalan hayatınıza doldurursunuz.

İnşallah da sonsuza kadar güler yüzle, huzurla ve mutlu yaşarsınız.